Prawdziwym skarbem rodziców jest zdrowe i wesołe dziecko. Nic więcej nie potrzeba nam do szczęścia. Rozumie to każdy, kto stał się w pewnym momencie odpowiedzialnym za życie innego, małego człowieka. Nie da się teoretyzować na temat stresu, którego doświadcza się w chwili, gdy zagrożone jest zdrowie córki, syna. Tego doświadczenia nie można sobie wyobrazić, nie można porównać do innych, z pozoru podobnych stresogennych sytuacji. Zdałem sobie z tego sprawę, gdy zostałem tatą.
Pewnie przez całe życie będę uczył się żyć z tym poczuciem odpowiedzialności. Zdarzają się chwile złości, „zmęczenia materiału”, potem jeden uśmiech, jedno słowo i nic już nie ma znaczenia.
Kto nie był rodzicem, ten tego nie wie? Kto nie nim nie zostanie, nie da życia, nie poświeci się, by je pielęgnować i patrzeć jak staje się samodzielne, nigdy się nie dowie.
Teraz klika słów o polityku, który nie ma i nie miał rodziny – nie zrozumie potrzeb rodziców, nie będzie wiedział jak ważne są miejsca w żłobku, przedszkolu i szkole. Jak bardzo istotne jest by nasze dziecko czuło się tam dobrze i bezpiecznie. Nie da się, człowiek taki nie nadaje się do tego by zarządzać tego typu sferami życia społecznego. Nie możemy się spodziewać usprawnień, znaczących zmian polityki społecznej i zrozumienia faktu, że gdy dziecko nie dostanie się do przedszkola, żłobka – sytuacja ta wpływa na jakość życia całej rodziny, czasem przekreśla szanse na rozwój zawodowy mamy lub taty. Zrozumie to tylko ten, kto jest rodzicem.