Miesiąc: kwiecień 2020

To nie będzie bajka o biednych dziewczynkach, które musiały sprzedawać zapałki, bo do takiej pracy zmusiła je bieda i kryzys wywołany epidemią…, niestety to nie to…

Przy ul. Orawskiej we Wrocławiu był do niedawna dziki park. To teren prywatny. Od kilku miesięcy właściciel robi tam porządki. Został zmuszony do wycięcia zdziczałych drzew owocowych. Dlaczego musiał to zrobić? Przyczyną jest zachowanie okolicznych mieszkańców, którzy urządzili tam nielegalny śmietnik. Odbywało się tu nawet grilowanie. Normą było zostawianie resztek jedzenia i śmieci przez imprezowiczów.

Właśnie w tym miejscu Dzień Ziemi postanowiły uczcić dwie „dziewczynki”. Rozczarowanie brakiem drzew, ukryły się przed światem za stosem chrustu. W dobrych humorach spędzały wieczór. Echem po całym osiedlu rozbrzmiewały ich śmiechy. Głośne zachowanie, jak się dziś okazało, to był najmniejszy problem.

Zauważyłem te panie podczas wieczornego spaceru z psem. Pomyślałem sobie, że nie ma się co dziwić, bo ile można siedzieć w domu? Wieczór piękny, w tle zachodzące słońce, ciepło, cudowny klimat, wymarzony do rekreacji w plenerze. Może faktycznie, nie zważając na kleszcze i inne robactwo, przyjemnie jest tak usiąść na suchym mchu, tuż przy jeszcze bardziej wysuszonej przez słońce łące.

Trawa się zazieleniła, wiosna się rozkręciła i jest po prostu cudnie. Człowiek uwielbia pikniki i chętnie spędza czas na łonie natury. Gdzie mają się podziać biedne sierotki? Wszystkie knajpy pozamykane, co robić? Do lasów i parków można zaledwie od tygodnia wchodzić. Nie ma się co dziwić, że dwie dziewczynki przycupnęły sobie za stertą chrustu i dowcipkują na całego.

Dziś rano, kilka dni po tej „imprezie plenerowej” z okazji Dnia Ziemi, mój pies bardzo chciał ponownie odwiedzić to miejsce. Powód okazał się prozaiczny. Opakowanie po salami było dla niego wystarczającą pokusą, by tam zajrzeć? To co zastałem, przyprawiło mnie o zawrót głowy.

Dziewczynki z zapałkami, urządziły sobie tam imprezkę, zakrapianą tanią wódeczką (ćwiarteczka) z pobliskiego sklepiku. Na miejscu zostało kilkanaście niedopałków, zużyta zapalniczka, mnóstwo spalonych zapałek… Plastikowe opakowania po napojach i kiełbasie rozrzucone dookoła, nie zapomniały też o jednorazowych rękawiczkach. Śmieci zostały na miejscu imprezy, kilkanaście metrów dalej stoją kontenery na odpady…

Teraz rozumiecie, dlaczego właściciel terenu postanowił go „wyczyścić”. Rok temu razem z sąsiadami przez dwa weekendy sprzątaliśmy również ten „dziki” park. W tym miejscu zebraliśmy kilkanaście worków szklanych butelek po wódce i podobną ilość plastikowych opakowań po napojach. Było nam wstyd. Mieszkaliśmy w pobliżu śmietniska, które prawdopodobnie sami sobie tu urządziliśmy przez lata. Właściciel nie ogrodził terenu, nie ograniczał wstępu. Prosił tylko, by sprzątać po pieskach i nie śmiecić.

W tym roku nie sprzątaliśmy okolicy. Ograniczenia związane z pandemią nas powstrzymały. Każdego dnia przybywa śmieci na Orawskiej i Motylkowej. Butelki, puszki po piwie, opakowania i wszystko, co tylko zbędne, niepotrzebne ląduje w krzakach przy drodze.

To nasz dom to jak o niego dbamy, jak wygląda świadczy o nas samych. Niezbyt to piękna wizytówka i raczej powód do wstydu.

Brak wyobraźni doprowadził do wielu katastrof. Wypalanie traw to taki nasz „narodowy sport” – to jest główna przyczyna wiosennych pożarów. Rzucanie kiepów na chodniki i trawniki to osiedlowa norma.

Człowieku! Opamiętaj się! Chociaż w lesie włącz myślenie! Jest susza i będzie jeszcze bardziej niebezpiecznie.

Mam nadzieję, że opisane przez mnie zachowania „piknikowe” to tylko incydent. Bądźmy czujni. Bajka o dziewczynce z zapałkami jest smutna, jej życie gaśnie z ostatnią zapałką. Epilog współczesnej wersji z dwoma brunetkami, bawiącymi się zapałkami na Orawskiej mógł okazać się tragiczny w skutkach dla mieszkańców Ołtaszyna.

P.S.

W czasie epidemii, trudno sprzątać po kimś bez rękawiczek. Ktoś jednak będzie musiał uprzątnąć ten bałagan. Może ta informacja dotrze do adresatek i panie się zreflektują…

Czy jednak ktoś inny to zrobi?

Jak myślicie?

W mediach na przemian informacje o ilości zakażonych, zmarłych, ozdrowiałych i kłótnia o wybory. To ostatnie szczególnie mało istotne stało się w całej tej sytuacji, w której znaleźliśmy się ponad miesiąc temu.

Pracujemy zdalnie, mamy wodę, prąd i co jeść, a na dodatek jesteśmy razem w domu i nie musimy stać w korkach. Wydawałoby się, że czasu jakby więcej, ale to nie prawda. Obowiązki, praca, nauka to wszystko dzieje się cały czas, z tym że bardziej efektywnie, bo faktycznie nie tracimy czasu na dojazdy. Odczuwają to szczególnie mieszkańcy dużych aglomeracji, zwłaszcza we Wrocławiu, gdzie transport publiczny jest bardzo źle zorganizowany, a ważne inwestycje drogowe, budowa obwodnicy stoją w miejscu od lat.

Cieszmy się zatem, że przy odrobinie dyscypliny możemy zrealizować swoje zadania w ciągu ośmiu godzin, a te dodatkowe dwie, które traciliśmy w korkach możemy wykorzystać na spacer. Od wczoraj po parku i lesie – miła odmiana. Tylko należy pamiętać, że trwa susza i zagrożenie wybuchu pożaru jest ogromne. Australia to był dramat, który rozgrywał się całkiem niedawno na oczach całego świata. W Polsce mamy stan suszy, jakiej nie notowano od ponad 150 lat. Rano nawet na łąkach nie ma rosy, wczoraj płonęła część Biebrzańskiego Parku Narodowego, to dramat dla zwierząt, zwłaszcza wiosną, gdy na świat przychodzą bezbronne młode.

Miało być optymistycznie, ale mało tych informacji w mediach i człowiek przesiąka tym defetyzmem. Wydaje się, że nie do końca zwyciężamy w walce z korona-wirusem. Dlatego częściej spoglądam za okno, mniej gapię się w szklany ekran tv i wtedy zaczynam czuć się naprawdę lepiej.

Cieszy fakt, że jest wiosna. Jest dużo słońca, dzień jest dłuższy i jakość tak bardziej energetycznie jest od samego rana. Maseczki stały się modne i nie dziwią już nikogo. W zasadzie głupio jest wyjść z domu bez maseczki. Uwielbiam spacery o świcie. Jest chłodno, ale to orzeźwiający chłód.

W mieście trudno o takie przeżycia, choć często spotykam wieczorami jeże, które są atrakcją dla naszej Dafne. Nasza psina ostrożnie obwąchuje jeżyka, oddalamy się trochę i czasem czekamy, aż wystawi swój pyszczek i szybkim tuptusiem ucieknie w krzaki, tak gdzie czuje się bezpiecznie. Muszę być czujny, żeby nie wystraszyła zanadto cichego mieszkańca naszej okolic. Na Ołtaszynie można jeszcze spotkać bażanty, lisy i sarny. Urbanizacja, nowe inwestycje deweloperskie niszczą ten świat bezpowrotnie z przerażającą systematycznością i bezwzględnością. Taka kolej rzeczy, pozostaje mieć nadzieję, że te dzikie zwierzęta zdążą uciec i znaleźć sobie nowe domy. Czy człowiek da im na to szanse? Czy urzędnicy wykonają badania środowiskowe i uwzględnią przed wydaniem pozwoleń na budowę, że wiosną trwa okres lęgowy? Mam nadzieje. Pieniądze to nie wszystko co się powinno liczyć w życiu.

Na razie mój „towarzysz” na biurku wydaje się być przytłoczony faktem, że narodowa kwarantanna będzie trwała jeszcze kilka tygodni, może nawet miesięcy, ale może tylko mi się wydaje, że to jest takie niedobre, może po tym wszystkim będziemy bardziej serdeczni względem drugiego człowieka… Pozdrawiajmy się częściej na spacerach. Nawet, gdy mijamy nieznajomych. Taki zwyczaj przyjął się na szlakach górskich. To daje kopa, nadzieję i wyzwala dodatkową pozytywną energie. Nawet, gdy ma się na twarzy maseczkę, czuć gdy się uśmiechamy. Sprawdź jeśli mi nie wierzysz jeszcze dziś 😉

Mam dość! – tak sobie powiedziałem kilka dni temu. Wiadomości o liczbie zakażonych, chorych, zmarłych z powodu wirusa i to na początku dnia to zły pomysł… Sprowadzało się to do tego, że przez kolejne godziny człowiek zastanawia się, co będzie jak zachoruje i czy będzie miał szczęście w tej loterii? Stawką jest zdrowie i życie.

Dlatego oderwałem się od portali społecznościowych, od wiadomości w tv i internecie, po to aby dostrzec, że ciągle żyjemy i możemy mieć plany. Przecież ta sytuacja za chwilę się skończy. Bez względu na to co postanowią politycy, wrócimy do normalności.

Na szczęście mam jeszcze trochę książek na półce, do tego nieograniczony dostęp do booków w sieci. Powoli wkrada się też rutyna – zakupy raz w tygodniu, regularne spacery z psem, szkoła i lekcje online, gotowanie i sprzątanie. Życie trwa i trwać będzie, teraz trochę w innej formie, ograniczonej do czterech ścian i najbliższej okolicy, ale to ciągle życie, nasze życie i tylko od nas zależy jak je przeżyjemy.

Można się dołować, ale można się cieszyć chwilą i żyć nadzieją.

P.S.

Garaż wysprzątany, jeszcze najtrudniejsze zostało do zrobienia dla początkującego minimalisty – ograniczyć liczbę rzeczy. Poprzestać na tych najbardziej potrzebnych. Muszę poradzić sobie z sentymentalnymi wspomnieniami. Ma na przykład jeszcze kasety magnetofonowe, które dla mojej córki są niczym artefakty dla archeologa. Dla mnie pierwszy walkman SONY, kupiony za pierwsze zarobione pieniądze ciągle jest jakimś kawałkiem życia, wspomnieniem czasów, które minęły bezpowrotnie… Walczę i wkrótce się z tym uporam 😉